هوالجمیل
سلام بر لبان تشنۀ حسین
هوا سرد بود و بارانی. قطرات ریز باران می باریدند و قطع می شدند. تشنه بودم و خسته. رمقی برایم باقی نمانده بود. ولی چاره ای نبود. باید به راه ادامه می دادم. تقریبا کار تمام بود. چرخاندن اسیران در شهر و خیابان. بعد از آن می توانستم به خانه بروم. حتم داشتم به محض رسیدن به خانه از خستگی خوابم خواهد برد. حتی وقت نمی کنم چکمه هایم را از پا در آورم. شلاق در دستم سنگینی می کرد. باید این لحظات آخر را محکم تر بزنم. شلاقی زدم. صدای بچه ها و گریه های زنان خسته ام می کرد. عرق صورتم را با نوک آستین لباسم پاک کردم. عطش امانم را بریده بود. زنی را دیدم که گریان و نالان به سمتم می آمد. شلاق دیگری به کودکان زدم. یکی از کودکان برگشت و نگاه تند و تیزی به من انداخت. اخم کردم. رویش را برگرداند. زن، قصد زدن من را داشت. سربازان کناری راهش را سد کردند. نفس راحتی کشیدم. یکی از سربازان با مشک آبی خود را به من رساند. لبانم از شدت خشکی، پوسته پوسته شده بود. آب را درون کاسۀ گلی ریخت. نفس عمیقی کشیدم. قبل از خوردن گفتم سلام بر لبان تشنۀ حسین. تا آمادم آب را سر بکشم. همان کودک اسیر را دیدم که به من نگاه می کند. لبخندی زدم و کاسۀ آب را برایش بردم. تقریبا به نزدیکی حرم رسیده بودیم. دستم را روی سینه ام گذاشتم. زمزمه کردم. السلام علیک یا حضرت معصومه. دستۀ نمادی کاروان اسرای کربلا وارد حرم شد. در حرم شلاق ها را محکم تر می زدم و صدای گریه و ناله ها بیشتر و بیشتر می شد.
پایان
سید علیرضا حسنی
