در دوره آخرالزمان مکتب و آرمان تشیّع از سوی دشمنان تحت شدیدترین فشارهای روانی و اقتصادی حتی نظامی قرار خواهد گرفت، ائمه معصومین (علیه السلام) محبین خود را در چنین مواقع به تقیه (۱) سفارش کرده اند تا بتوانند در این دوران، خود و سرمایه شان را با کمترین خسارت پشت سر بگذارند.
تقیه سپر مؤمن است (۲)، تقیه برترین نوع عبادت خداوند متعال است (۳)، با تقیه دشمنی و دشمنان به زیباترین وجه دفع می شوند (۴)، تقیه به دو نوع تقیه مداراتی و تقیه خوفی تقسیم می شود، تقیه خوفی جایی است که خوف بروز خطر جانی، مالی و آبرویی برای انسان باشد که سفارش به تقیه می شود؛ تقیه مدارتی جایی است که انسان به خاطر جلوگیری از تحریک دشمن با او مدارا کند و برای حفظ وحدت مسلمین، جذب قلوب سایرن اقدام به مماشات نماید.
در یک حدیثی نورانی از امام رضا (علیه السلام) به کسب مهارت تقیه و رعایت و حفظ آن چنین تاکید شده است که: «همانا گرامی ترین شما نزد خدا با تقواترین و پایبندترین شما به تقیّه است. عرض شد: ای پسر پیامبر خدا! تا کی؟ فرمود: تا روزگار آن زمان معیّن و آن روزگار قیام قائم ماست. پس، هرکه پیش از قیام قائم ما تقیّه را ترک کند از ما نیست.»(۵).
پی نوشت ها:
۱. تقیه در اصطلاح شیعه به معنای برنامه داشتن و پیش گرفتن یک استراتژی مناسب برای برخورد با شرایط خاص جهت حفظ نیروهای جبهه خودی و حفظ جان و مال آن ها می باشد.
۲. میزان الحکمه، حدیث ۲۲۴۹۱.
۳. همان، حدیث ۲۲۴۹۵.
۴. همان، حدیث ۲۲۴۹۷.
۵. همان.
