"شخصیت من و نقش خودم"
برخی از افراد به گونه ای با دیگران رفتار می‌کنند که واقعا با یک من عسل هم نمی‌توان آن‌ها را خورد و از چند کیلومتری آن‌ها نمی‌شود رد شد. یعنی عصبانیت و بدخویی قسمتی از وجودشان شده است.
یقینا این حالت را عقل و شرع رد می‌کنند.
بعضی‌ها هم بر عکس دائم در حال لودگی و مسخره کردن و مسخره شدن هستند به حدی که هرکس به آن‌ها می‌رسد انتظار دارد برایش جک تعریف کند و لودگی کند. یقینا این امر هم مطلوب نیست.
حالت وسطی وجود دارد که نه خشونت و تلخی اول را دارد و نه لودگی و بی قیدی دومی را.به این حالت "ابهت"گویند. این را بدانیم که در برابر دیگران خودمان برای خود شخصیت میسازیم.اگر لودگی کنیم خودمان وجاهت خود را به تاراج داده ایم و اگر خشن باشیم خودمان با دست خود دیگران را از دورمان پراکنده کرده ایم ولی اگر حد وسط را انتخاب کنیم هم دوستانمان زیادند و هم با ابهت و عظمت باقی خواهیم ماند. در این حالت متبسم هستیم ولی لوده و مسخره نه! سنگین و متین هستیم ولی خشن و عصبانی نه!! پس خودمان برای خود احترام جمع می‌کنیم یا خدای نکرده آبرو برای خود نمی‌گذاریم....
هر چه کنی به خود کنی!!
