مرســـــــلون

نایب رئیس مجلس. هر زمان مشکل و کاری مانع حضور مربی کلاس می شود، رهسپار مسجد می شوم و چند جلسه ای مربی قرآن.
کمی زود رسیده بودم. مبصر کلاس که خانم کم سواد میانسالی بود همه رحل و قرآن ها را با ظرافت خاصی دایره وار چیدمان کرده بود.
منتظر بقیه ماندیم .
آرام آرام نزدیک شد و پرسید: «دختر آقای فلانی؟» . با تعجب از اینکه مرا می شناخت حرفش را تایید کردم. حتی می دانست چندتا خواهر برادریم. پرسید: « از دخترا فقط تو موندی؟» ؛ «موندم؟ آهان بله. فقط من ازدواج نکردم.»
به سبک همه بزرگترها اعم از دوست و فامیل و آشنا و غریبه  شروع کرد به گفتن حرف های تکراری: «مادر جان همیشه جوان نیستی. پدر و مادرت همیشه زنده نیستند. ازدواج سنت پیامبر است. اصلا کسی تن به ازدواج ندهد دینش درست نیست. خبری هم در ازدواج نیست.  اولش یک جور. بچه دار شدنش یک جور. بچه ها کوچکند یک جور بزرگ شدند مشکلاتشان بزرگتر می شود و تا توانست از تلاششان برای ازدواج پسر آخرش گفت و اینکه حالا ازدواج کرده و کاملا راضی است. »
حرفی نزدم جز اینکه : «به قول خودتان زندگی مسئولیت سنگینی است.  مهم تعداد خواستگار و خواستگار داشتن نیست. هم کفوی برایم خیلی اهمیت دارد و هم کفوی را در ثروت و... نمی بینم. فکر و باور باید به هم شبیه باشد و خانه و ماشین و ... جایگزین و جبران کننده این ملاک نمی شود ».
حرفی نگفته روی دلم سنگینی می کرد: «به فرض ما سختگیر و نادان و دل به دنیا بسته و دنبال مدرک و کمالگرا و فمنیسم. اشتباه کردیم ازدواج نمی کنیم و اشتباه کردیم دهه شصت به دنیا آمدیم و اشتباه کردیم به دنیا آمدیم. ما در اشتباه خود با جان و دل به «وَلْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ نِكَاحًا » عمل کردیم . شما برای «وَأَنْكِحُوا الْأَيَامَىٰ » چه کردید؟ من را هم مثل پسر کوچکت دیدی؟ ما که از هیچ کس عملی جز نصیحت سرزنش گونه  نشنیدیم.