یکی از آیات تکان دهنده قرآن کریم که متاسفانه کمتر به آن توجه می شود، آیه شریفه یکم از سوره مبارکه همزه است که میفرماید: وای بر عیب جوی مسخره گر.[1]
یکی از عادات غلطِ مرسوم بین ما ایرانیان، این است برای سرگرم شدن و خندان یکدیگر برای هم جوک درست میکنیم؛ که برخی از آنها مصداق مسخره کردن و برخی غیبت و گاهی تهمت است، خصوصا جوکهایی که برای اقوام یا گروه خاصی درست می شود.
در کل دین مبین اسلام، افراط در شوخی و بذله گویی را منع کرده زیرا باعث سبکی و کم وقاری میشود و چه بسا موجب آزردن دیگران شود که خود حق الناس است. رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم)فرمودند: هرگاه بدانید آنچه من می دانم، هرآینه کم خواهید خندید.[2]
البته شادی حق مردم است وکسی منکر آن نیست اما نه به قیمت غیبت کردن یا تهمت زدن و یا آزار دیگران.
پیامبر فرمودند: در روز قیامت شخصی را می آورند و از برای ایشان در بهشت را میگشایند و میگویند: داخل شو، تا می آید وارد شود در را می بندند، از طرف دیگر دری را می گشایند تا می آید داخل شود باز در را می بندند؛ همچنین به این بلا گرفتار است و از هیچ دری نمی تواند داخل شود.[3]
امام صادق(علیه السلام) فرمودند: خدای متعال میفرماید: هرکه بنده مومن مرا خوار سازد مرا به ستیز فرا خوانده است و هر که بنده مومنم را بزگ دارد از خشمم در امان است.[4]
[1]- وَيْلٌ لِّكُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ
[2]- معراج السعاده،اخلاق شبّر
[3]- اصول کافی،بحار الانوار، معراج السعاده
4-ثواب الاعمال و عقاب الاعمال
