عالمی که توفیق کسب علوم دینی به دست آورده است و از این نعمت و بلکه فضیلت متنعم و مستفیض شده است باید شکرگزار باشد که این شکرگزاری به نفع خود اوست: «وَ مَن شَکَرَ فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِه; هر کس شکر کند به سود خود شکر کرده است.»[1] خداوند متعال هم به‌واسطه این شکرگزاری نه‌تنها نعمت علم را تداوم می‌بخشد بلکه بر آن می‌افزاید: «لَئِنْ شَکرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکمْ؛ اگر شکرگزاری کردید من هم برایتان زیادتر خواهم»[2]
البته هر نعمتی را متناسب با آن نعمت باید شکرگزاری کرد و شکر نعمت علم، بخشش و گستراندن آن در جامعه است که تبلیغ دین هم یکی از مصادیق آن است پس درواقع تبلیغ دین شکرگزاری نعمت علوم دینی است که مبلغ فراگرفته است. حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) دراین‌باره می‌فرمایند: «شُکرُ العالِمِ عَلی عِلمِهِ أن یبذِلَهُ لِمَن یستَحِقُّه؛ شکرگزاری عالم بر علمش این است که آن را به مستحقش آموزش دهد».[3]
[1]. نمل/40.
[2]. ابراهیم/7.
[3]. کنزالفوائد: 2/ 108.
