و اتوا النساء صدقاتهنّ نحلة فإن طبن لكم عن شيءٍ منه نفساً فكلوه هنيئاً مريئاً (سوره نساء - 4)
هر شوهري بايد مهريه را به همسرش بپردازد، زيرا جزو حقوق مالي زن و از آنِ اوست و عقد نكاح سبب تملك آن است؛ هرچند تا پيش از آميزش، نصف آن به شكل ملك متزلزل است.
در عصر جاهليت دختران حريم خاص و استقلال نداشتند و پدر مالك زمام دختر بود، از اين رو مهريه او را تصاحب ميكرد. آنان از طرفي، مهريه را هزينهاي ميدانستند كه شوهر براي رها كردن دختر از دست پدرش ميپردازد. از سوي ديگر، از آن به «نافجه» يعني افزايش دهنده ثروت ياد ميكردند، چون پدران مهريه دختران را ميگرفتند و به اموال خود ميافزودند و همچنين به كسي كه دختردار ميشد، ميگفتند «هنيئاً لك بالنافجة»؛ يعني ثروتي كه از شوهر دادن اين دختر نصيبت ميشود، گوارايت باد.1
شايان ذكر است كه هنوز آثار جاهليت ميان برخي مسلمانان در قالب گرفتن شيربها ديده ميشود، حال آنكه گرفتن يا دادن شيربها واجب يا مستحب شرعي نيست.2
اما با نزول آیه مذکور حکم مهریه روشن شد و زن را مالک مهریه معرفی نمود و آن را پشتیبان اقتصادی زن قرار داد.
پی نوشت:
1- لسان العرب، ج2، ص 382، «ن ف ج»؛ الكشاف، ج1، ص 470. ـ
2- تسنيم، جلد 17صفحه 308
برچسب‌ها: مهریه , شیربها , حقوق زن , نافجه
