خواهر و برادر بودن حاصل نمی‌شود جز به نسب و رضاع؛ نسبی آن است که زن و مردی از یک پدر و مادر، یا از یک پدر و یا از یک مادر متولد شده باشند؛ و رضاعی در صورتی است که یکی از آن دو شیر مادر دیگری را با شرایطی که گفته شده است، خورده باشد.
در این فرض به آن دو خواهر و برادر رضاعی گفته می‌شود. تحقق عنوان خواهر و برادر منحصر به همین دو راهی است که بیان شد و هیچ یک نیز اختیاری خود انسان نیست. نه تولد به انتخاب مولود است و نه شیر خوردن به تصمیم طفل شیرخوار؛ راه سومی نیز وجود دارد که صرفا موجب محرمیت می‌شود، و عنوان خواهر و برادر به واسطه آن محقق نمی‌شود؛ و آن ازدواج است. پس زن و مرد با جاری شدن عقد ازدواج زن و شوهر می‌شوند نه خواهر و برادر. (رجوع شود به تحریرالوسیله، ج 2، کتاب النکاح )
عقد اخوتی هم که در اعمال عید غدیر آمده است، هرگز بین زن و مرد نبوده و میان دو جنس مخالف واقع نمی‌گردد. و با جاری شدن آن بین دو مرد نیز، خواهر هر کدام به سبب آن به دیگری محرم نمی‌شود.
پس صیغه خواهر برادری اساس شرعی و دینی ندارد. و در اسلام چنین چیزی نیامده و هیچ فقیهی نیز به آن فتوا نداده است. آنچه که با این عنوان مطرح می‌شود فکر و اصطلاح غلطی اشت که به زبان‌ها افتاده است و عده‌ای آن را از سر بی‌اطلاعی بکار برده و احیانا پوششی برای توجیه مراودات آمیخته با تعلق خاطر خود قرار می‌دهند تا خویش را مبرا جلوه دهند.
منبع :سایت آثار امام خمینی (ره)
....:حوزه نت
