تجمل‌گرایی برای مبلغان دینی ناپسند است و یکی از وظایف مبلغ دین ترویج ساده زیستی و سبک زندگی دینی است، وقتی کلام و تبلیغ مبلغ بر روی دیگران اثر دارد که خود به سمت دنیا نرود البته مراد ما از دنیا طلبی به معنی فقر نیست . رَّغبَهُ فِـى الـدُّنیـا تـُورِثُ الغَمِّ وَ الحُزنِ وَ الزُّهـدِ فـِى الدُّنیا راحَهُ القَلبِ وَ البَـدَنِ. تحف العقول، ص 358 رغبت و تمایل به دنیا مایه غم و اندوه و زهد و بـى میلى به دنیا سبب راحتى قلب و بدن است. «اعلموا انما الحياة الدنيا لعب و لهو و زينة و تفاخر بينكم و تكاثر فى الاموال و الاولاد بدانيد زندگى دنيا فقط بازى و سرگرمى و تجمل پرستى و فخرفروشى در ميان شما و افزون طلبى در اموال و فرزندان است.» لذا اگر یک مبلغ دین خودش دنبال دنیا پرستی برود دیگر مردم تصورشان از رهنودهای اخلاقی و اعتقادی دین اسلام منفی میشود وگناه این تصور اشتباه مردم و عرف جامعه عملکرد ناصحیح مبلغان است . در حقيقت دنياپرستان را به كودكانى تشبيه مىكند كه از همه چيز غافل و بىخبرند و تنها به سرگرمى و بازى مشغولند و حتى خطراتى را كه در يك قدمى آنها وجود دارد نمىبينند! بعضى از مفسران زندگى انسان را به پنج دوران(از كودكى تا چهل سالگى) تقسيم كرده اند و براى هر دورانى مدت هشت سال قائلند و مىگويند: هشت سال به بازى مشغول است، هشت سال به لهو و سرگرمىها، هشت سال در بحبوحه جوانى به سراغ زينت و زيبايى مىرود، هشت سال به تفاخر و فخرفروشى مىپردازد و بالاخره در هشت سال آخر به دنبال تكاثر و افزونطلبى در اموال و نيروها مىرود و در اينجا شخصيت انسان تثبيت مىشود و اين حالت تا آخر عمر ممكن است باقى بماند و در نتيجه مجالى براى دنياپرستان جهت انديشيدن به حيات معنوى در ارزشهاى جاودانى باقى نماند.
