ظلم و معصیت
انتشار آفتی کشنده در باغی پر از میوه جنایتی نابخشودنی است؛ کودکی بازیگوش که چند شاخه می‌شکند و چندین میوه را حیف می‌کند کار اشتباهی کرده است اما در مقایسه باکسی که آفتی را به جان درخت‌های بی‌گناه انداخته است اشتباه او به محاق می‌رود. رواج ظلم در جامعه توسط حکمرانان مثل ترویج همین آفت کشنده است زیرا با این کار مسیر برای هر جنایتی از طرف مردم هموار می‌شود و ممکن است تا مرز نابودی همه اخلاق پیش برود. شاید به همین دلیل است که در برخی روایت یک ساعت ظلم کردن در حکمرانی بدتر از 60 سال معصیت دانسته شده است.[1]
[1] بحار الانوار، ج 72، ص 352.
