عاشورا تابلویی است که هرچه از زیبایی که در عالم سراغ داری، در آن نقشی هست.
عرفان، ادب، عشق، ایثار، وقار، وفا، عزت، مبارزه، شریعت مداری، ولایت مداری، استکبارستیزی، و....
اما برخی تلاش می کنند این تابلوی هزار نقش را به رنگ «عافیت طلبی» تعبیر کنند.
عاشورا در عین اینکه بزرگترین صحنه عرفانی بود، عرفانش از جنس «قیام» بود.
برخی «عرفان ها و اسلام ها» از جنس «قعود» است. قعود یعنی نشستن، ساکن بودن، حرکت نکردن، تن به عافیت دادن یا همان عافیت طلبی. چقدر راحت است کنج عزلت گزیدن و سبحه در دست چرخاندن.
ولی عرفانِ حسین علیه السلام از جنس «قیام» بود. قیام در برابر قعود است. قیام یعنی حرکت، بلند شدن، اقدام کردن، به پیش رفتن، دل به خطر زدن، آماده خطر شدن، مرگ را به آغوش کشیدن، شهادت را طلب کردن...
قیام یعنی دل از دنیا کندن، چشم به هدف دوختن، برای انجام وظیفه از عالم و آدم نهراسیدن...
قیام نام دیگر ولایت مداری است. کسی که دل به ولایت می سپارد، خود را برای مبارزه آماده کرده است؛ چرا که امامان معصوم علیهم السلام بزرگترین پرچمداران مبارزه در طول تاریخ بوده اند. کسی که ولایت مدار می شود، یعنی در مدار امام معصوم علیه السلام به مبارزه با کفر، شرک، طاغوت، شیطان، نفس و خودخواهی قیام کرده است.
پس؛
عاشورا درس مبارزه بود، نه مذاکره؛
عاشورا درس قیام بود، نه قعود؛
عاشورا درس شهادت طلبی بود، نه عافیت طلبی؛
اجازه ندهیم ماهیت عاشورا را تحریف کنند.
.
