احتیاط شرط عقل است! کسانی که می‌خواهند واقعاً از ظلم به دیگران مبرا باشند و هیچ نقطه تاریکی در پرونده آن‌ها ثبت نباشد علاوه بر رعایت حقوق قطعی دیگران باید به «حقوق احتمالی» دیگران نیز توجه نمایند. کاسبی که ترازویش را بیشتر می‌گیرد، معلمی که از ساعات مقرری خود بیشتر درس می‌دهد، کارمندی که از ساعات موظفی خود اندکی بیشتر خدمت می‌کند و در یک‌کلام مسلمانی که اهل «ورع» هستند[1] و علاوه بر حرام قطعی از اموری که حرمت آن‌ها محتمل است نیز پرهیز می‌نمایند هرگز در دام ظلم به دیگران اسیر نمی‌افتند! این‌ها در محاسبه‌حقوق همیشه خود را طلبکار از همگان نمی‌دانند بلکه بیشتر خود را بدهکار نسبت به دیگران می شمرند!
[1] امام علی (ع): اسْتَعِنْ عَلَى الْعَدْلِ بِحُسْنِ النِّيَّةِ فِي الرَّعِيَّةِ وَ قِلَّةِ الطَّمَعِ وَ كَثْرَةِ الْوَرَعِ؛ از «حسن نیت به مردم» و «کاهش طمع ورزی» و «فزونی ورع» برای عدالت کمک بگیرد. غرر الحکم، 42.
