یکی از علت هایی که درباره مشروعیت و برتری ازدواج با محارم وجود دارد این است که زنِ خودی(زنی که از خانواده دیگری نباشد) اسرار خانواده را مخفی می دارد، چون بیگانه نیستند و در برابر درشتخویی همسر صبوری می کنند.
خواهر، بدی های برادر را تحمل می کند. در حالیکه زنان بیگانه چنین نیستند و حتی ممکن است در مقابل کاستی های زندگی عِرض و آبروی شوهر خود را از بین ببرند. این است استدلال های سست و بی پایه زرتشتیان!
برتولد اشپولر در تایید وجود رسم خویدوده (ازدواج با محارم) در ایران باستان می نویسد: نوع خاصی از ازدواج های ایران روزگار ساسانی، با ورود اسلام به ایران ممنوع شد: ازدواج شاید با نوع رایج آن در عصر ساسانی، یعنی ازدواج موروثی و قدیمی با خویشاوندان ارتباط داشت که در اسلام حداقل تا مرتبه ای خاصی ممنوع شد.
منبع: برتولد اشپولر، تاریخ ایراندر قرون نخستین اسلامی، ترجمه جواد فلاطوری و مریم میراحمدی، ج 2، ص 181
