چرایی غیبت امام دوازدهم، یکی از شایع ترین و مطرح ترین سوالاتی است که میان جوانان مطرح می شود. آنان می پرسند چرا خداوند امام ما را از ما گرفته است و نمی توانیم حضور در کنار معصوم را تجربه کنیم؟
این سوال مشهور و البته مهم، پاسخ هایی دارد. یکی از مهم ترین آنها، سابقه تاریخی شیعیان در تعامل با معصومان است. قبل از این که به این موضوع بپردازیم بهتر است با مثالی مقصود خود را بهتر توضیح دهیم:
فرض کنید بچه های محله تان با سنگ، چراغ برق سر کوچه تان را شکسته اند. با اداره برق تماس می گیرید. آنها می آیند چراغ را تعمیر و چراغ جدیدی نصب می کنند. بچه ها دوباره می شکنند. دوباره تماس و تعمیر و دوباره ... . وقتی این ماجرا چند بار تکرار شد، اداره برق می گوید: مگر من مسخره ی شما هستم که هر روز چراغی را بشکنید و من بیایم چراغ جدیدی روشن کنم؟؟ دیگر از چراغ برق خبری نیست تا زمانی که بچه های محله تان را ادب کنید.
بدون قصد تشبیه، ماجرای تاریخ شیعه بی شباهت به داستان بالا نیست. یازده امام معصوم آمدند و یکی پس از دیگری با ستم ظالمان و جهل شیعیان، در اوج مظلومیت و غربت به شهادت رسیدند. خداوند یکی شان را ذخیره خود گذاشت و تصمیم گرفت آن را از بندگانش دریغ کند تا زمانی که یاد بگیرند چگونه باید با حجت خدا روی زمین، رفتار کنند!
