عواطف انسانی معنوی، احساس دوستی خدا
انسان معنوی چون می داند خدایی هست که با این که نیازی به دوست داشتن متقابل با انسان ندارد، او را دوست دارد؛ احساس تنهایی نمی کند. او با ارتباط موثری که با خدا در باور و رفتارش پیدا می کند، در احساس و عواطفش، تنهایی راه ندارد و دوای دردهایش را از خدا می جوید. اشتیاق خدا به انسان، کافی است تا لبخندهای زندگی اش، درخشان و امیدوارانه باشد. او می فهمد که ابزارهای جدیدِ ارتباطی، به ظاهر ما را كنار هم قرار می دهند اما در واقع ما را از هم دور می کنند پس این ها، عصاهایی نیستند که به هنگام اضطراب و ناراحتی و افسردگی و تنهایی به آن تکیه کنیم، چون آرامش لازم را نمی دهند.
