انسان معنوی، به طور کلى دیگران را دوست دارد و مهربان، خیرخواه و خوش قلب است(فتح،۲۹/اسرا،7) او از خود گذشته است و این سود دو جانبه ای برایش به همراه دارد؛ نزدیک شدن به بزرگترین حامی زندگی خود و شفقت در حق خلق.کسی که سالها از عمر خود را در عبادت و ریاضت گذرانده است، ولی در هنگام رویارویی با یک شکست مالی، شکست عاطفی یا هر شکست دیگری، به انزوا تن در می دهد، بهرهای از معنا نبرده است. انسان معنوی، حال بد دیگران را به تماشا نمی نشیند و از بدبختی دیگران لذت نمی برد و از امکانات ابزارهای جدید و گوشی های هوشمند سوء استفاده نمی کند. او چون سرنوشت مشترک خود با دیگران را می بیند، احساس شفقت بیشتری پیدا می کند.