مردم در مواجه با ثروتمندان فخرفروش دو دسته‌اند:
عده‌ای عقلشان در چشمانشان است و سعادت را در بهره‌مندی از همین متاع دنیوی می‌دانند و آرزو می‌کنند که آنان نیز از این دارایی‌ها بهره‌مند بودند.
عدۀ دیگر که ارزش انسان را با افکار و اعمال او می‌سنجند، سرمایۀ حقیقی انسان را ایمان، عمل صالح و پاداش الهی می‌دانند و هیچ‌گاه به این ثروت‌ها رشک نمی‌برند.
خداوند در آیه 79 و 80 سورۀ قصص، نمونۀ این دو دسته را در جریان فخرفروشی قارون، این‌چنین معرفی می‌نماید:
فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ فِی زِینَتِهِ
قالَ الَّذِینَ یُرِیدُونَ الْحَیاةَ الدُّنْیا یا لَیْتَ لَنا مِثْلَ ما أُوتِیَ قارُونُ إِنَّهُ لَذُو حَظٍّ عَظِیم
وَ قالَ الَّذینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَیْلَکُمْ ثَوابُ اللَّهِ خَیْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ لا یُلَقَّاها إِلاَّ الصَّابِرُونَ
(روزى قارون) با تمام زینت خود در برابر قومش ظاهر شد. آن‌ها که خواهان زندگى دنیا بودند گفتند: «ای‌کاش همانند آنچه به قارون داده شده است ما نیز داشتیم؛ به‌راستی‌که او بهره عظیمى دارد!»؛ اما کسانى که علم و دانش به آن‌ها داده شده بود گفتند: «واى بر شما ثواب الهى براى کسانى که ایمان آورده اند و عمل صالح انجام مى دهند بهتر است؛ اما جز صابران آن را دریافت نمى کنند».
