گوشه و کنار، روز به روز بر موسسات آموزشی کودکان، در زمینه ها و موضوعات متنوع و مختلف افزوده می شود. و می بینیم سیل عظیـــمی از والدین، فرزندشان را ثبت نام کرده و نمی خواهند از این قافله عقب مانند.
براستـــی تا چه اندازه، در انتخابِ این مدارس توسط والدین و همچنین موضوع سازی توسط این موسسات، اولویت سنجی صورت می گیرد؟ مثلا آموزش زبان های خارجی در این سنین، چقدر اولویت دارد؟ آموزش قرآن و ارزش های تربیتی چطور؟
گاهی به برخی پدرها، که می نگریم، دلمان برای پدران واقعی، تنگ می شود... نمی دانم وقتی پدری فرزندش را به کلاسی می فرستد، چقدر متوجه نیاز های اصلی فرزندش است؟ نمی دانم ایا ارزش واهمیت کتاب پروردگار را می داند یا نه !!!
اگر در آموزش قرآن به فرزندش کوتاهی کرد و در همان سنی که می تواند انگلیسی بخواند، قادر نبود قرآن بخواند، پاسخی درخور و متقن دارد که هم پاسخگوی فرزندش در آخرت و هم پاسخگوی حسابرس قیامت باشد؟ در همین مورد روایتی زیبا نقل شده است که وظیفه ی سنگین پدری را برای جوانانِ در آستانه پدرشدن و پدران موجود، بیان می کند.
امام على (عليه السلام): «از جمله حقوق فرزند بر پدر، اين است كه نامى نيكو بر او بنهد و نيكو تربيتش كند و قرآن را به او بياموزد.»[1]
[1] -ميزان الحكمه، محمد محمدی ری شهری، ج9، ص339.
