غیبت کردن:
بسیاری از خانواده ها رفت و آمد زیادی با فامیل ندارند. جالب است، هرکدام دلایل به ظاهر منطقی برای قطع یا کاهش ارتباطشان بیان می کنند. اما گاهی بی آن که بدانیم در ورطه تنهایی افتاده ایم و گمان می کنیم به نفعمان است! یکی از دلایلی که باعث شده از رفت و آمد با فامیل و خویشاوندان پرهیز کنیم حس بدی است که نسبت به آن ها پیدا کرده ایم. این حس بد لزوما واقعی نیست. همه ما ملغمه ای از خوبی و بدی، اخلاق نیک و ناپسند، رفتارهای شایسته و ناشایستیم. باید این حقیقت را پذیرفت. بیشتر اوقات آنچه باعث شده کسی در نظر ما بد باشد غیبت کردن است! بله، این گناهِ مرسوم! بد گویی از کسی مخصوصا اگر مستمر باشد و تکرار شود، باعث می شود خوبی های او کم کم از نظر ما بیفتد و فراموش شود و در عوض بدی هایش در نظرمان برجسته شود. همین کافی است که کسی را برای معاشرت نپسندیم. همین کافی است که حس خوبی برای رفت و آمد های فامیلی نداشته باشیم.
خوب است از امروز هرگاه خواستیم از کسی بدگویی کنیم یا در معرض شنیدن آن بودیم یادمان بیاید بدگویی تنهایمان می کند و حرف را عوض کنیم تا دستور خدا را هم اجرا کرده باشیم:
لَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ.
هيچيك از شما ديگري را غيبت نكند، آيا كسي از شما دوست دارد كه گوشت برادر مرده خود را بخورد؟ (به يقين) همه شما از اين امر كراهت داريد.
