امام علی(ع)
«ذا صُنِعَ إلَیکَ مَعروفٌ فَاذکُرْ، إذا صَنَعتَ مَعروفا فَانْسَهُ»(1)
«هر گاه به تو خوبی شد، آن را یاد آوری کن و هر گاه تو خوبی کردی، آن را از یاد ببر»
در بین کلمات این حدیث شریف ودر لا به لای سخنان امیرالمومنین علی(علیه السلام) میتوان یکی از نسخه های درمان مریضی غرور و تکبّر را پیدا کرد.
تکبّر یعنی خود بزرگ بینی و خود را از دیگران بالاتر وبرتر دانستن که یکی از رذائل اخلاقی محسوب میشود و مقدمه و محرّکی برای افتادن در سایر رذائل اخلاقی مثل حسد، دروغ، تهمت و...خواهد بود.
یکی از راهکارهای درمان این صفت رذیله عمل وتمرین برای پیاده کردن دستوری است که امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) در حدیث شریف به آن اشاره کرده اند.
کسی که همیشه زبانش شاکر وقدر دان خدماتی است که به او شده واز طرفی خوبی ها وخدماتی که به دیگران کرده را چیزی نمیداند وبه چشمش نمی آید که توقع قدردانی و تشکر دیگران را از خود داشته باشد، چگونه میتواند در دلش تکبر وخود بزرگ بینی داشته باشد.
پاورقی
1-میزان الحکمه ج7 ص312
