میخاییل گورباچف رهبر جماهیر شوروی سابق کتاب خاطرات قطوری دارد که به همه زبانهای دنیا ترجمه شده و در ایران نیز مورد استقبال قرار گرفته است.
میخاییل پیش از انکه به رهبری حزب کمونیسم انتخاب شود مدتی مسوولیت بخش کشاورزی حزب را بر عهده داشت.
او معتقد بود زمین خالی و بی مصرف اصلا معنا ندارد و برای کاربری هر قطعه از زمین در سراسر کشور پهناور شوروی برنامه ریزی مشخصی ارایه داد.
از نظر او شوروی مستقل اگر می خواهد از وابستگی اقتصادی رها شده و دستش جلوی هیچ کشوری دراز نباشد باید در کشاورزی و دامداری به قطبی فعال تبدیل شود. از این رو به کارایی زمین های بلااستفاده و رها شده و بی صاحب بر اساس موقعیت جغرافیایی و شرایط جوی اهمیت داد و در هر نقطه ای بر مبنای استعداد منطقه ای کشت محصولات کشاورزی و زراعی و یا پرورش دام را تجویز نمود.
راستش را بخواهید کلمات این کتاب هر بار که از کنار دشتهای رها شده و پهناور استانهای مختلف کشور عبور میکنم در ذهنم مرور می شود. کافی است تمام مسیر استانهای اصفهان و مرکزی و قم و تهران و سمنان و خراسان و ... را نخوابید و از پنجره ماشین یا قطار به زمینهای گسترده و بی استفاده اطراف خیره شوید ...
جماهیر شوروی با بهره گیری از زمین های بی استفاده و بیابانی و ... نه تنها از نظر کشاورزی و دامپروری مستقل شد و مشکل اشتغال جوانان را حل کرد بلکه با درامدهای حاصل از صادرات آن صنایع تولیدی و نظامی و ... کشورش را در قامت یک ابرقدرت نگاه داشت.
