فرصت در کنار هم بودن
طول سال؛اعضاء خانواده مشغول کار،تحصیل ومشغله های متعدد اداری وشخصی هستند.واین،سبب بیرون بودن ازخانه وفاصله گرفتن ازخانواده می شود.
تامین نیازعاطفی درکنارخانواده بودن،بیشتروقت گذاشتن برای دیدن اعضاء خانواده وتشریک مساعی و...موردآرزوی همه بوده است.
می گفتند:تعطیلات کی از راه می رسد؟
ای کاش یک هفته تعطیل بودیم–ای کاش فرصت بازی بافرزندان و صحبت باعزیزان خود را-بدون دغدغه های کاری ومشغولیت های ذهنی ومسئولیت های اجتماعی- داشتیم...
با آمدن کرونااین فرصت به صورت اجباری فراهم شده تا فرصتی برای ساختن خاطره های خوب باهم بودن داشته باشیم.
چه بسا فرزندان، پدریاحتی مادررا نمی بینند.چون آنها مجبورند دو شیفته کار کنند.ودرکنارکاررسمی اقدام به داشتن کاروشغل دوم هم بکنند.تادرتامین معاش به مشکل برنخورند.
لازمه این-درغالب موارد-خروج صبحگاهی ازمنزل وبرگشت شبانه به خانه است که طبعا فرصت بودن باخانواده رااز دست می دهند.
حال که پیشنهاد درخانه ماندن از طرف پزشکان شده،امکان بودن در خانه برای غالب مردم؛این فرصت را فراهم کرده است.
البته باید دقت کرد که این فرصت،نباید،با بدخلقی ها و ناسازگاری و دلخوری ها ومرورخاطرات بد زندگی و...از دست رود.
البته برای متدینین،این بهارطبیعی می تواند،بهارعبودیت هم باشد،فرصتی برای برنامه ریزی برای خواندن ادعیه بخصوص ادعیه متعالی ماه شعبان واعمال این ماه،تلاوت قرآن ودقت درتربیت بیشتر فرزندان ،آموزش تعالیم دینی به آنها وبه اشتراک گذاری تجربیات زندگی و...
پس اگر درخانه می مانیم نه ماندن همراه گناه و آزاراعضاء خانواده و همسایگان ودخالت درکارهای دیگران و...بلکه ماندن مفید،ماندنی که همراه مهرو محبت وصمیمیت ودلجویی و..باشد.
ضمنا ماندن درخانه؛حتی روزطبیعت،تمرینی برای بازخوانی وبازبینی در باورهای غلط می باشد.اینکه عددسیزده یک عددی بیش نیست که هیچ دخالتی در نحوست ایام ندارد.واین باورکه حتما بایدروزسیزدهم به طبیعت رفت.- نه یک روز قبل یا بعدش،-وگرنه نحوست آن مارا می گیرد،باوری غلط واشتباه بوده است.
