رجب، نام نهری در بهشت است که از شیر سفیدتر و از عسل شیرین تر است. هرکس یک روز از ماه رجب را روزه بگیرد، از آن نهر می آشامد.1
در روایتی از امام کاظم علیه السلام می خوانیم:« رجب ماه عظیمی است که خداوند متعال حسنات و نیکیها را در آن دو چندان، و گناهان را محو می کند».2
این ماه در نهایت شرافت است؛ از ماه های حرام است و جنگ در آن جایز نیست. همچنین ماه رجب از اوقات دعاست و حتی در زمان جاهلیت هم این مطلب شهرت داشته؛ به گونه ای که مردم منتظر آمدن این ماه بودند. این ماه، ماه حضرت امیر المومنان علی علیه السلام است. در روایتی از آن حضرت آمده:« ماه رجب ماه من، و ماه شعبان ماه پیامبر صلی الله علیه و آله، و ماه رمضان ماه خداوند متعال است».3
شب اول آن، یکی از چهار شبی است که بر زنده نگه داشتن آن به عبادت تاکید شده و نیمه آن، محبوب ترین روزها نزد خداوند متعال است و اعمال مخصوصی دارد. بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله که همان ظهور رحمت خداوند متعال است، در بیست و هفتم این ماه واقع شده است.
پیامبر بزرگوار اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید:« خداوند متعال در آسمان هفتم فرشته ای را قرار داده است که به وی «داعی» گفته می شود. هنگامی که ماه رجب می آید، این فرشته در هر شب این ماه تا صبح می گوید( خوشا به حال تسبیح کنندگان خدا! خوشا به حال فرمانبرداران خدا!) خدای متعال می فرماید:« هم نشین کسی هستم که با من همنشینی کند. فرمانبردار کسی هستم که فرمانبردارم باشد. بخشنده خواهان بخشایش هستم. ماه ، ماه من، بنده، بنده من و رحمت، رحمت من است. هر کس در این ماه من را بخواند، او را اجابت می کنم و هر کس از من بخواهد، او را هدایت می کنم. این ماه را رشته ای بین خود و بندگانم قرار دادم که هر کس آن را بگیرد، به من می رسد.4
کسانی که ماه رجب را گرامی بدارند، علاوه بر آثار دنیوی مذکور، در قیامت هم مورد توجه خداوند متعال واقع می شوند. حضرت امام صادق علیه السلام می فرماید: هنگامی که قیامت فرا رسد، منادی از عرش ندا می کند:« کجایند آنها که ماه رجب را گرامی داشتند؟» پس عده ای از مردم می ایستند؛ در حالی که صورت هایشان برای اهل محشر می درخشد و بر سر هایشان تاجهایی از در و یاقوت گذاشته شده. هر کدام از آنها را هزار ملک از طرف راست و هزار ملک از طرف چپ همراهی می کنند. ملائکه به او می گویند:« ای بنده خدا! کرامت خداوند عزوجل گوارای تو باد!» پس ندایی از جانب خداوند جل جلاله می رسد:« ای بندگان و کنیزان من! قسم به عزت و جلالم که امروز جایگاه شما را نیکو می دارم و پاداشی بس بزرگ به شما می دهم و غرفه هایی از بهشت به شما عطا می کنم که از زیر آن نهرها جاری است. شما برای همیشه در آن خواهید بود و این جزای خوبی برای عمل کنندگان است. شما با روزه خود این ماه را که من حرمتش را واجب دانسته بودم، بزرگ شمردید. ای ملائکه من! بندگان و کنیزان مرا وارد بهشت کنید».
امام علیه السلام می افزایند:« این اجر و پاداش کسی است که مقداری از رجب، هر چند یک روز از اول یا وسط و یا آخرش را روزه گرفته باشد».5.6
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت:
1.عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعه،ج10،ص473
2.همان
3.همان،ص480
4.اقبال الاعمال،ج3،ص174
5.شیخ صدوق، فضائل الاشهر الثلاثه،ص31
6.اعتکاف ابرار، گروهی از پژوهشگران، انتشارات خلق، چاپ 11،ص60-61
