شاید اکثر ما فقر را مساوی با نداری و بی پولی قلمداد کنیم؛ اما فقر واقعی این نیست.
حضرت علی (علیه السلام) فقر واقعی را این گونه معنا می کند: «لا فَقْرَ مِثْلُ الْجَهْلِ؛ هیچ فقری مثل جهل نیست.» (بحار الانوار(ط-بیروت) ج ۷۵ ، ص ۱۱۱ ، ح ۶
شاید برخی از سرمایه داران، این سخن را برنتابند و آن را فرافکنی و مانند آن قلمداد نمایند؛ اما این واقعیت قابل کتمان نیست. ما اگر در احوال خیلی از دانشمندان و مخترعان در طی قرن ها دقت کنیم؛ متوجه خواهیم شد که زندگی فقیرانه ای داشته اند. اما کمتر انسان عاقلی، چه در اعصار گذشته و چه در دوره ما، آن ها را سرزنش می کند(زیرا آنها به سرمایه علم و دانایی مجهز بوده اند).
در مقابل، افراد ثروتمندی را می بینیم که علیرغم مکنت مادی، چون درایت و تدبیر لازم را ندارند ؛ ثروت خود را به به باد می دهند.
بنابراین هر چند کسی از فقر مادی استقبال نمی کند؛ اما نباید با فقر مادی، انسان ها را سنجید.