بزرگان فامیل و قوم در هر جامعه‌ای دارای احترام ویژه‌ای هستند و افراد آن فامیل و قوم نسبت به او به دیده احترام و تقدیس می‌نگرند و تقریباً این یک سنت پذیرفته‌شده و مقبول در بین تمام ملل جهان است
و تحقیر و بی‌احترامی به بزرگان یک قوم به‌منزله تحقیر تمام افراد آن قوم است؛ چون بزرگ قوم به‌عنوان سنبل عزت، افتخار، نماینده و حتی رهبر قوم است و در بسیار از اوقات بزرگ قوم نفوذ بسیار زیادی در بین مردمش دارد و مردم قوم از بزرگ قوم حرف‌شنوی دارند و از وی تبعیت می‌کنند، ازاین‌رو مبلغ دینی در هر منطقه‌ای باید حساب ویژه‌ای روی بزرگان قوم باز کند و از آن‌ها به‌عنوان وسایل رسیدن به اهداف تبلیغی خود استفاده کند و این حاصل نمی‌شود مگر با تکریم و احترام ویژه نسبت به آنان.
در سیره حضرت محمد مصطفی (صلیالله علیه و آله) آمده است که بزرگ هر قومی را اکرام می‌کرد و او را بر آنان سروری می‌داد.[1]
[1]. مکارم الاخلاق، ص 14.
