لازم است که مبلغ بتواند سروصدا و غوغای مجالس را به نرمی و باتدبیر آرام کند و اگر مخاطبین با یکدیگر حرف می‌زنند یا کودکی گریه می‌کند، برخورد تندی نداشته باشد و بسیار محترمانه آنان را دعوت به سکوت و استماع نماید. چنانچه در این‌گونه موارد مبلغ تند و عصبانی شود، سخنان تند بر زبان بیاورد و در گفتار خود شدت و حدت به خرج بدهد، این دلیل بر ضعف مبلغ است و اینکه کنترل خودش را در دست ندارد و درنتیجه مخاطبان آزرده‌خاطر شده و سخنان مبلغ در دلشان کمتر تأثیر خواهد داشت.
امام هادی (علیه‌السلام) درباره خشم نسبت به زیردستان می‌فرماید: «اَلغَضَبُ عَلی مَن تَملِک لُؤمٌ؛ خشمگین شدن بر زیردستان، نشانه پَستی است.»[1]
حضرت رسول‌الله (صلی‌الله علیه و آله) نیز درباره ثواب کنترل خشم می‌فرمایند: «مَن دَفَعَ غَضَبَهُ دَفَعَ اللّهُ عَنهُ عَذابَهُ وَ مَن حَفِظَ لِسانَهُ سَتَرَ اللّهُ عَورَتَهُ؛ هر کس خشمش را برطرف سازد، خداوند کیفرش را از او بردارد و هر کس زبانش را نگه دارد، خداوند نقص‌ها و کاستی‌های او را می‌پوشاند.»[2]
[1]. بحارالانوار، ج 78، ص 370، ح 4.
[2]. امالى طوسى، ص 349، ح 721.
