بیان مطالب مشکل و شبهه آفرین بدون تجزیه‌وتحلیل و تبیین درست و منطقی مطلب بجای آنکه مردم را ارشاد کند ممکن است موجب تنفر و گمراهی آن‌ها شود. مثلاً اگر مبلغی بدون مقدمه و مؤخره بگوید که: حضرت رسول‌الله (صلیالله علیه و آله) در فلان واقعه دستور دادند که «تعداد زیادی از یهودیان را قتل‌عام کنند!» یا اینکه دستور دادند که «تعداد زیادی از درختان خرما را قطع کنند» در این صورت مخاطب متحیر و سرگردان می‌ماند و با خود می‌گوید که: مگر حضرت رسول‌الله (صلیالله علیه و آله) رحمة للعالمین نیستند؟ پس چرا دستور می‌دهد این‌همه انسان به قتل‌عام برسند؟! یا اینکه با کدام عقل و منطق دستور می‌دهند که درختان قطع شوند؟!!
اگر مبلغ نمی‌تواند شرایط خبری را که داده خوب توصیف کند و نمی‌تواند که واقعه را خوب تجزیه‌وتحلیل و تبیین کند بهتر همان‌که اصل ماجرا را بازگو نکند.
البته باید توجه داشت که در این‌گونه موارد مبلغ نباید گرفتار زیاده‌روی، توجیهات و فلسفه‌بافی‌های خلاف واقع و نامعقول شود که اثر سوء این از عدم تبیین و توجیه مطلب کمتر نیست.
