شادی‌های سالم، بازی‌ها و حرکات شادی‌آفرین، مخاطبین و به‌ویژه کودکان و نوجوانان را پرتوان، فعال، بانشاط و کارآمد می‌سازد. ازاین‌رو مبلغ می‌تواند از هر وسیله مجاز و سالمی برای ادخال سرور و نشاط استفاده کند تا آن‌ها را آماده دریافت معارف و پیام‌های دین نماید.
حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) دراین‌باره می‌فرمایند:
«وَ مِنْ عَلَامَةِ أَحَدِهِمْ أَنْ تَرَی لَه... َ نَشَاطاً فِی هُدًی وَ اعْتِصَاماً فِی شَهْوَة؛ از علامات مؤمنین این است که در مسیر هدایت نشاط دارند و از شهوات خودداری می‌کنند.»[1]
و البته لازمه ادخال سرور و نشاط این است که خود مبلغ هم از آن برخوردار باشد:
ذات نایافته از هستی‌بخش - کی تواند که شود هستی‌بخش
و البته در ایجاد نشاط و شادمانی برای مخاطبین، از مرز و اعتدال نباید تجاوز نمود، از راه‌های غیرمجاز ناسالم، نباید استفاده کرد. از شوخی‌های ناپسند، سبک و نابجا، بازی‌های بدآموز، برنامه‌های غیراخلاقی،
استفاده از کلمات رکیک و زشت باید خودداری شود. در غیر این صورت مبلغ احترام و شکوه خود را از دست خواهد داد نتیجه تبلیغی مطلوبی از کارش نخواهد گرفت
امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) دراین‌باره می‌فرمایند:
«الْمِزَاحُ یأْکلُ الْهَیبَةَ وَ قَدْ أَکثَرَ مِنَ الْهَیبَةِ الصَّامِتُ؛ شوخی‌های بی‌مورد و زننده، شکوه و عظمت و اقتدار شخص را از بین می‌برد، درحالی‌که انسان ساکت و کم‌حرف از هیبت و عظمت بالاتری برخوردار
است.»[2]
[1]. اعلام الدين في صفات المؤمنين، ص: 140.
[2]. بحارالانوار، ج 75، ص 113.
