مبلغ دینی نباید بنا بر مصلحت‌اندیشی و کسب رضایت مخلوق و منافع زودگذر دست از حق بردارد و به باطل گراید و در رعایت حقوق مردم کوتاهی کند.
سیره زندگی معصومین (علیهم‌السلام) این‌طور بود که نه خود در رعایت حقوق مردم کوتاهی می‌کردند و نه به اطرافیان و اصحاب و شیعیان خود چنین اجازه‌ای می‌دادند.
حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) در خطبه متقین پرهیزکاران را چنین معرفی می‌کند:
« لَا یدْخُلُ فِی الْبَاطِلِ وَ لَا یخْرُجُ مِنَ الْحَق؛ نه در باطل داخل می‌شود و نه از حق خارج می‌شود»[1]
و درجایی دیگر بر انسانِ یاری کننده حق و رد کننده باطل رحمت می‌فرستد:
«رَحِمَ اللَّهُ رَجُلًا رَأَی حَقّاً فَأَعَانَ عَلَیهِ أَوْ رَأَی جَوْراً فَرَدَّهُ وَ کانَ عَوْناً بِالْحَقِّ عَلَی صَاحِبِه؛ خدا رحمت کند کسی را که حقی را دید و آن را یاری کرد یا جوری را دید آن را رد کرد و یاری کننده حق بود برای صاحب حق.»[2]
[1]. نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 306.
[2]. نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص: 323.
