عالم و مبلغ دینی باید از هر انگیزه‌ای که در تقابل با اخلاص است بپرهیزد. ازجمله این انگیزه‌ها جلب‌توجه مردم و سعی در محبوب شدن و جلب‌توجه مردم است.
از امام باقر (علیه‌السلام) روایت‌شده است که فرمود:
«مَنْ طَلَبَ اَلْعِلْمَ لِ... یصْرِفَ بِهِ وُجُوهَ اَلنَّاسِ إِلَیهِ فَلْیتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ اَلنَّارِ؛ کسی که دانش طلبد تا به‌وسیله آن مردم را به خود متوجه سازد، پس جایگاه او آتش است.»[1]
باید توجه داشت که شیفته جلب‌توجه مردم بودن ناشی از یک خلأ و کمبود درونی به نام «اختلال شخصیت نمایشی و جلب‌توجه» یا Histrionic personality disorder"" است که شخص مبتلا به آن تلاش بسیار زیادی برای
جلب‌توجه افراد مختلف می‌کند و اغلب اوقات به‌صورت نمایشی یا به شکل نامناسب رفتار می‌کند تا توجه دیگران را به‌سوی خود جلب نماید، چون خودباوری این‌گونه افراد به تأیید دیگران وابسته است. [2]
ازاین‌رو مبلغ دینی باید با تهذیب نفس، خود را این بیماری قلبی و رذیله نجات دهد و سعی کند که خود را در مسیری قرار دهد که توجه خالق را به‌سوی جلب کند و نه توجه مخلوق را و این را بداند که قلب‌ها و توجهات مردم در
دست خداست و تنها اوست که «تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ»[3]
[1]. اصول کافی، ج ۱، کتاب فضل العلم، باب المستأکل بعلمه و المباهی به.
[2]. https://en.wikipedia.org/wiki/Histrionic_personality_disorder
[3]. آل عمران/26.
