مالک اصلی:
بُخل، ترک زکات و صدقه، عدم پرداخت خمس، ترک انفاق به نیازمندان، همه و همه یک عامل مهم دارد و آن عبارت است از اینکه انسان به این باور نرسیده که خداوند مالک حقیقی است و اوست که از نعمت‌های خویش انسان را بهره‌مند کرده است.
اگر انسان بداند که هر آنچه دارد در حقیقت مالک اصلی آن خداوند است، خود را امانت‌داری بیش فرض نمی‌کند و تمام سعیش این خواهد بود که این دارایی‌ها را در جهت رضای صاحب آن که پروردگار متعال است صرف نماید:
«وَ اللَّهُ فَضَّلَ بَعْضَکُمْ عَلى بَعْضٍ فِی الرِّزْقِ فَمَا الَّذینَ فُضِّلُوا بِرَادِّی رِزْقِهِمْ عَلى ما مَلَکَتْ أَیْمانُهُمْ فَهُمْ فیهِ سَواءٌ» (النحل : 71)
(این خداوند است که بعضى از شما را بر بعض دیگرى از نظر روزى برترى می‌دهد. اما آن‌ها که برترى یافتهاند، به خاطر تنگنظرى، حاضر نیستند ازآنچه در اختیار دارند به بندگان مملوک خود بدهند و آن‌ها را در اموال خویش شریک سازند تا آن‌ها نیز با شما مساوى گردند).
