ماه رمضان و روزه داری و راز و نیازها و بیداری سحری در آن، نشانه هایی گویا از رحمت سرشار الهی است. خداوند مهرگستر می فرماید: بگو ای بندگان من که بر زیان خویش اسراف کرده اید، از رحمت خدا مایوس مشوید زیرا خدا همه گناهان را می آمرزد، اوست آمرزنده و مهربان(زمر آیه ۵۳).
جهان هستی سر تا پا از فضلیت و مرحمت آفریدگار حرف می‌زنند؛ گویی همه چیز، همه جا، همه کس، همواره و پیوسته در پرتو حکومت و سلطنت و رحمت همیشگی خداوند است که فرمود: (لایمکن الفرار من حکومتک) حکومت او فراگیر است و راهی برای گریز از آن نیست. و به هر کجا بگریزی به او بازمی‌گردی که فرمود: “یا من الیه یهرب الخائفون”؛ فرار از او به سوی اوست. و در دعای ابوحمزه فرمود: “هارب منک الیک” و در جای دیگر میفرماید: “اللهم انک طالبی ان انا هربت و مدرکی ان انا فررت”؛ “تو جوینده و یابنده منی به هر کجا که بگریزم.”
امام سجاد(علیه السلام) میفرماید: عجب نیست از کسی که اهل نجات است، چطور نجات می‌یابد؛ عجب از کسی است که هلاک شده، چگونه با وجود سعه‌ی رحمت الهی، به هلاکت رسیده است!( بحارالأنوار، ج ۷۵، ص ۱۵۳)
بیدل دهلوی گفته است: “وحشی دشت معاصی را دو روزی سر دهید/ تا کجا خواهد رمید آخر شکار رحمت است”. بیدل در این غزل زیبا و رسا تلاش کرده است به آدمی بفهماند که آفرینش هستی یک کنش بیهوده و بی‌هدف نیست. ظلمت و گمراهی و گناه در نهایت، در سیطره مهرگستریِ مهر آفرین قرار میگیرد.
