میل به خودنمایی و جلوه‌گری به مصالحی در سرشت زن، وابسته است که باید در مسیر درست و هدفی والا به کار گرفته شود، بی گمان این گرایش در وجود زن اگر همچون سایر میل‌ها به درستی به کار گرفته شود، ثمرات مطلوبی خواهد داشت و در جهت کمال او کار آمد خواهد بود و در مسیر فراهم آوردن محیطی مناسب همراه با زندگیش، سودمند خواهد شد؛ چرا که هیچ گرایش درونی بدون دلیل در وجود انسان به ودیعت نهاده نشده است اما اگر این گرایش، مرزی نداشته باشد و خودنمایی و جلوه‌گری همواره و در همه جا نمود داشته باشد، قطعا فسادآفرین خواهد بود و در ایجاد زمینه‌های ناهنجاری در جامعه تأثیر خواهد گذاشت، پوشش را می‌توان مهمترین عامل تعدیل این میل دانست، اشاره لطیفی به این مطلب در کلام علی (علیه السلام) است: «زکاه الجمال العفاف؛ زکات زیبایی، عفاف است» .(1) زیبایی برای زن، سرمایه است، اما باید به جا مصرف شود و زکات جمال زن، حفظ عفاف و پوشش است. مانند سازی جمال زن به سرمایه، نشانگر آن است که از یک سوی سودمند و کارآمد است و از سوی دیگر کنترل شدنی و تعدیل یافتنی می‌باشد و اشاره است به اینکه در صورت مرزشکنی، فتنه‌انگیز و فسادآفرین خواهد بود، جواز کشف حجاب در مقابل محارم از جمله شوهر، این غریزه را جهت می‌دهد که خودآرایی زن مختص به شوهر است و منع آن در برابر نامحرم، این غریزه را کنترل می‌سازد و از مرزشکنی جلوگیری می‌کند، این غریزه می‌تواند گامی در جهت مبارزه با سایر خواهشهای نفسانی باشد، وقتی زن در جهت کنترل این خواهش، اقدام نمود آمادگی غلبه بر می‌کند خواهشها را تحصیل کرده و در جهت رشد و تعالی خود حرکت می‌نماید
----------------------------------------- 1 - غرر الحکم: ج 4، ص 105.
