گر چه تبلیغ دین یکی از وظایف اصلی روحانیت است، اما نباید از خانواده خود نیز غافل شوند.
یکی از مشکلات دوری از خانواده، اثر کمبود محبت و مشکلات آن بر روی فرزندان است. مخصوصا در این دوره و زمانه که باید تمام حواس پدر و مادر بر روی رفت و آمد فرزندان باشد.
حضرت علی(علیه السلام) در سفارش خویش به امام حسن(علیه السلام) می فرماید: «وَ إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ كَالْأَرْضِ الْخَالِيَةِ مَا أُلْقِيَ فِيهَا مِنْ شَيْءٍ قَبِلَتْهُ. فَبَادَرْتُكَ بِالْأَدَبِ قَبْلَ أَنْ يَقْسُوَ قَلْبُكَ؛ دل جوان همچون زمين ناكشته است، هر چه در آن افكنند بپذيرد، پس به ادب آموختنت پرداختم، پيش از آنكه دلت سخت شود.»[1] پیام این سخن گهربار برای مبلغان دینی این است که گر چه تبلیغ دین یک وظیفه خطیر است، اما از خطرات دوری از خانواده(کمبود محبت و آسیب های آن) غافل شد.
نکته مهم: البته فرزندان طلاب، انشاءالله از تربیت اسلامی برخوردارند، اما باید بر این تربیت نیز نظارت داشت تا دوستان نابات و موانع دیگر، آن را کم رنگ نسازند. از این رو مبلغین گرامی در سفرهای تبلیغی باید از حال خانواده و فرزندان خود غافل نباشند و جویای کار آنها شوند(تلفن زدن) و بعد از برگشتن اسیب های قهری ناشی از آن را جبران کنند(کمبود محبت بر خانواده بر خانواده و فرزندان).
البته نباید فکر شود که تبلیغ، تاثیر منفی بر خانواده دارد و باید یکی را انتخاب کرد
خلاصه اینکه؛ هم تبلیغ وظیفه ای خطیر است و هم غافل نشدن از خانواده، و می شود با برنامه ریزی درست، این دو را مدیریت کرد.
--------------
پی نوشت:
1ــ تحف العقول، ص70
