مشاجرات و بگومگوهای سیاسی همواره حاشیه های نامطلوبی را به بار می آورد. حاشیه هایی که اخلاق انسان را تحت تاثیر خود قرار می دهد. این نکته باید در سفرهای تبلیغی، مورد توجه مبلغین ارجمند باشد.
مبلغین دینی برای نزدیک کردن دلهای مردم به دین و ارزشها تلاش می کنند؛ این مهم با نزدیک شدن دلهای مردم به یکدیگر و دوری از جناح بندیهای سیاسی و مواردی از این دست حاصل می شود. زیرا هر کجا که مشاجرات سیاسی و جناح بندیها وارد شود، اتحاد و انسجام مردم از بین می رود. این شیوه با منطق قرآن نمی سازد. «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعا؛ و همگى به ريسمان خدا [قرآن و اهل بيت عليهم السلام] چنگ زنيد.»[1]
نکته مهم: منظور از پرهیز مبلغ از بحثهای سیاسی، بی تفاوتی نسبت به مسائل جامعه(مثل حضور در انتخابات و روشنگی سیاسی در حد نیاز) نیست. زیر که سیاست و دیانت اسلام عین هم هستند. اما نباید مبلغین گرفتار حواشی سیاسی شوند. یک دوست مبلغ تعریف می کرد که در منطقه تبلیغی، از بنده راجع به اینکه کدام رییس جمهور بهتر بودند، پرسیدند؛ بنده به صورت کلی گفتم که هر رییس جمهوری ضعفها و قوتهای مربوط به خود را داشته است، و بدین ترتیب از خواسته آنها که خواهان طرفداری از یک نفر بودند، خلاصی یافتم.
وقتی که یک مبلغ به طرفداری از یک شخص می پردازد، مجبور می شود که اقدامات او را نیز توجیه کند و این کار، چه بسا انسان را به سمت و سوی قضاوت غیر صحیح سوق دهد.
-----------
پی نوشت:
1ــ آل عمران/103
