مبلغ دینی باید طوری سخن بگوید که کلامش بلیغ، رسا و مفهوم باشد، یعنی دیگران معنای آن را بفهمند و از جمله عوامل مهم بلاغت، رسایی و مفهوم بودن کلام، در برداشتن تمثیل و تشبیه است. تمثیل یا ابهام‌زدایی در لغت به معنای مثل آوردن، تشبیه کردن چیزی به چیز دیگر است.
با این صناعت ادبی به‌راحتی می‌توان عمیق‌ترین مفاهیم دینی عقیدتی را به ساده‌ترین بیان تفهیم کرد.
در قرآن کریم [1]و کلمات معصومین (علیهم‌السلام)[2] به‌وفور از تمثیل و تشبیه به محسوسات استفاده شده است.
کتاب‌های متعددی تحت عنوان «امثال القرآن» نگاشته شده است که می‌توان از آن‌ها برای تبلیغ استفاده کرد.[3]
[1]. مثل آیه‌های بقره (2)، 171؛ بقره (2)،261؛ بقره (2)، 265؛ آل‌عمران (3)، 117؛ اعراف (7)، 176؛ يونس (10)، 24؛ هود (11)، 24؛ رعد (13)، 35؛ ابراهيم (14)، 18؛ ابراهيم (14)، 26؛ نحل (16)، 60؛ نور (24)، 35؛ عنکبوت (29)، محمد (47)، 15؛ جمعه (62)، 5؛
[2]. مثلاً در کلمات حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام): نهج‌البلاغه، خطبه 100، 99 و 187؛ نامه 31 و 68؛ کلمات قصار 119.
[3]. مثل کتاب امثال القرآن آیت‌الله مکارم شيرازي، و کتاب تمثیلات قرائتی.
