از منظر اسلام ناب، تمامی ارتباطات و مناسبات در قلمرو انسانی ، باید یک جهت گیری کلی داشته باشد که عبارتست از ؛
رضایت خاطر خطیر حضرت دوست و تحصیل این رضایت در مراتب عالیه اش که ملزوم محبت وافر به ذات مقدس حق است، چرا که رابطه محبت و اطاعت(کسب رضایت) رابطه ای مستقیم است.
ایده و اندیشه مترقی و متعالی دوستی و محبت خدا ، در حدی که به بی قراری و دلباختگی انسان منجر شود که اصطلاحا به آن «عشق» اطلاق میگردد ، از جمله آموزه ها و مطالبات تمامی سفیران هدایت و پیام آوران سعادت بشر است.
در منابع و مآخذ اسلامی (قرآن و سنت) این معنا به شکل بسبار دلنشین و بطور مکرر گوشزد شده است.
بنابراین مفهوم شیفتگی ، شیدایی ، ابتهال و تضرع در برابر خداوند که در سخنان ارباب عصمت(ع) توصیه شده ، همه از آثار و ویژگی‌های عشق هستند.
بدین بیان میتوان گفت که استناد مساله «عشق به خدا» به منابع اسلامی ، ادعایی گزاف نیست.
ر.ک:مبانی فلسفی عشق از منظر ابن سینا و ملا صدرا ، ص67 ،از محمد حسین خلیلی
@nasime.mohabbat
WWW.nasimemohabbat.com
