داستان های شنیدنی بسیاری درباره ی تلاش های امام علی علیه السلام ، در راستای محرومیت زدایی از افراد جامعه، نقل شده است که گواه است که محرومیت زدائی سیره امیرالمؤمنین است. تاریخ شاهد است نیمه شب هایی را که امام علی علیه السلام کیسه ی طعام بر دوش به خانه ی ایتام سر می زدند و روز های گرمی که امام علی علیه السلام ، سخت کار می کردند و به حفر چاه، احداث نخلستان و ایجاد مزارع و کشتزارهای متعدد مشغول بودند و همه ی آن ها را وقف کردند تا درآمد های بسیار زیاد حاصل از آن صرف محرومیت زدائی شود .
امام علی علیه السلام ، اصحاب و یاران خود را هم به این سیره دعوت می کردند ؛ مثلا
امیر مؤمنان (علیه‌السّلام) در فرمایشی به کمیل بن زیاد ، یکی از بهترین یارانشان ، فرمود : « یا کُمیل مُرْ اهلک انْ یَروحُوا فی کَسْب الْمکارم، و یُدْلِجُوا فی حاجةِ مَنْ هوَ نَائِمٌ، فَوَالذَّی وَسِع سَمْعُهُ الْاصْواتَ‌ما من احدٍ اوْدع قلْباً سُروراًُ الّا و خلقَ اللهُ لَهُ منْ ذلک السُّرور لطْفاً فاذا نزلت بِهِ نائِبةٌ جری الیْها کَالْماءِ فی انْحِدارِهِ حتّی یطْرُدَها عنْهُ… ؛ [۱]
ای کمیل! خاندان و خویشان خود را وادار کن که روزها در پی کسب فضایل و مکارم باشند و شب‌ها در انجام حوایج مردمی که خوابند بکوشند. سوگند به کسی که تمام صداها را می‌شنود، هر کس سرور و خوشحالی در قلبی ایجاد کند خداوند به عوض آن برایش لطف و مهربانی می‌آفریند که هرگاه مصیبت واندوهی به او برسد این لطف مانند آب به سوی آن سرازیر می‌شود تا آن مصیبت را از او دور کند، ….»
ما هم که دوست داریم در زمره یاران امام علی علیه السلام باشیم ، خود را مخاطب این فرمایش قرار دهیم و با تلاش برای محرومیت زدائی ، از ایشان پیروی کنیم.
[۱] امام علی علیه‌السلام، نهج‌البلاغه فیض الاسلام، ص۳۵۷، حکمت ۲۵۷.
