جلوه ای از بالا
مدتی است باد می وزد. ابرها متراکم می شوند. هوا گرفته می شود. قطرات باران، تک تک از آسمان فرو می ریزند. سر به آسمان بلند می کند. قطره ای از ابر، جدا شده و روی گونه اش می افتد. قطره ای دیگر، از ابر جدا می شود و کف دستانش. قطره ای دیگر، از دامن ابر جدا می شود و پایین می افتد. به قطره نگاه می کند و می گوید: حالا که از دامان ابر جدا شده ای، دلت برایش تنگ نمی شود؟
باران از ابر نازل می شود. به حالت تجافی. یعنی وقتی پایین آمد، دیگر آن بالا نیست. وقتی بالاست، این پایین نیست. اما این حالت، در مورد نزول قرآن ایجاد نمی شود بلکه نزول قرآن، به حالت تجلی است.
قرآن از مرتبه عالیه و ام الکتاب که نزد خداوند است، تنزل داده می شود در حالی که حقیقت قرآن، نزد خداوند است، مرتبه ای از قرآن در دستان فرشتگان حامل است و مرتبه نازله اش، در قالب الفاظ، دست ما انسان هاست.
این مراتب قرآن از هم جدا و منفک شده نیستند بلکه با هم یک ارتباط جلوه ای دارند به این معنی که هر مرتبه ای، جلوه مرتبه بالایی است و از نظر وجودی، به مرتبه بالای خود، وابستگی تمام دارد.
برای مطالعه بیشتر ر.ک: قرآن در قرآن، آیت الله جوادی آملی، صص 44-46
