قدیم قدیما یادش بخیر! می گفتند: خدا مهریه رو قرار داده برا اینکه مرد مهرشو به زن ثابت کنه. به همین جهت رسم بود که آقا داماد و عروس خانم با یه مهریه کم و ازدواج ساده یه یا علی می گفتند و زندگی عاشقانه رو شروع می کردند. و مرد هم یا دم ازدواج مهریه رو می داد یا با این اعتقاد که یه مهریه به زنش بدهکاره به تدریج دینشو به زنش ادا می کرد حالا تو این وسطا ممکن بود که دل زنش هم به رحم بیاد از بقیه مهریه بگذره و یا با یه مسافرت مکه و کربلایی با هم کنار بیاند و اگه هیچ کدوم هم که نمی شد آخر عمریه مرد وصیت می کرد که مهریه زنشو از ارث بدند و از این حرفا .
اما این روزا این جمله (که مهریه رو کی داده کی گرفته؟) در مراسم خواستگاری زیاد به گوش می رسه و دیگه هم مطرح نمی‌شه تا اینکه خدای ناکرده پای طلاق میون بیاد و آقا دامادی که با این اعتقاد مهریه کلانی رو قبول کرده، واقعیت رو از زبان قاضی می شنوه که باید تمام مهریه بدی! و تو همون دادگاه شروع کنه به زمین و زمان بد و بیراه گفتن و مدام خودشو لعنت می کنه که خودم کردم که ..... .
حالا این آقا داماد اگه وضع مالیش خوب باشه که باید سر کیسه رو شل کنه و هرچی قبول کرده رو بده اما بدبختی اونجاست که اگه وضع مالیش خوب نباشه باید بره پشت میله های زندان برا آزاد شدنش دیوارای زندان بیچاره رو خط خطی کنه.
اما حرف من یه چیز دیگه س. اصلا اجازه بدید بحث رو عوض کنم کاملا جدّی، یه حرف عجیب و غریب بزنیم.
امروز که داشتم قرآن رو می خوندم دیدم این عشق الهی بین زن و شوهر عجب معجزاتی داشته و چه ها که نمی کرده و ما نمی دونستیم!
شنیده بودیم زن خوب ، مردشو جوان نگر می داره ولی اینو نشنیده بودیم که می‌تونه با مهریه‌ش مریضی شوهرشو هم شفا بده!.
خیلی سخنم رو طول نمی دم و شما رو مهمون اون آیه شریفه و روایت گرانقدر می کنم و نتیجه گیری رو میذارم عهده خودتون ...
خداى تعالى در باره (مهریه) زنان مىفرمايد:" فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْءٍ مِنْهُ نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً؟- و اگر زنان چيزى از آن مهريه را با طيب نفس به شما بخشيدند مىتوانيد آن را با گوارايى بخوريد"، و اين آيه هم بر مهريه شامل مىشود و هم بر بخشش.
و در تفسير عياشى از امام صادق ع روايت كرده كه فرمود: مردى به حضور امير المؤمنين ع آمد و عرضه داشت: يا امير المؤمنين من دردى در ناحيه شكم دارم،
حضرت فرمود: آيا همسر دارى؟
عرضه داشت:آرى،
فرمود: از او بخواه تا چيزى از مال شخصيش به تو ببخشد، البته با طيب خاطر ببخشد، و با آن عسلى بخر و آن عسل را در آب باران حل كن و بنوش، تا بهبود يابى!
چون من از خداى عز و جل شنيدهام كه
در باره آب آسمان مىفرمايد:" وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً" «1»
و در باره عسل مىفرمايد:" يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ فِيهِ شِفاءٌ لِلنَّاسِ" «2»
و در باره مال زنان مىفرمايد:" فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْءٍ مِنْهُ نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً"» «3»
و آن مرد اين دستور العمل را به كار بست و شفا يافت" «4».*
در پایان عرض می کنیم خدایا به همه جوانان ما از این عسل قسمت کن! البته بدون مریضی!
__________________________________________________
پی نوشت:
(1) ما از آسمان آبى پر بركت نازل كرديم." ق: 9"
(2) از درون زنبوران عسل شرابى خارج مىشود داراى رنگهاى مختلف، و در آن شفائى است براى مردم." نحل: 69"
(3) اگر با طيب نفس و رضايت درونى چيزى به شما بخشيدند بخوريد، كه گوارايتان باد." نساء: 4"
(4) تفسير عياشى ج 1 ص 218 ح 15
* ترجمه الميزان، ج4، ص: 281
برچسب‌ها: قرآن, مهریه, شفای درد, امام صادق علیه السلام, المیزان
