در معنویت اسلام بنیان، عبادت عمیق و با توجه و حضور قلب، عبادت مطلوب و زندگی ساز است(فرقان،73/ حجرات،14/ اسراء، 109/ حديد،16) و عبادت از سر عادت و بی حالی...، ارزش معنوی ندارد. حقايق عبادت با تمرین و به تدريج در دل ها ماندگار می شود و احساس نیاز و اشتیاق به سخن گفتن با خداوند، از صوری و عادی سازی عبادت، جلوگیری می کند. درک موقعیت خود و ارتباط با خدای ناظر و بینای خود، اگر در جانی جا بیفتد، دیگر به نیایش و پرستش به چشم کار سختِ طاقت فرسای مجبوری، نگاه نمی کند. او پاداش خود را، با تاثیر عبادات در باور و روح و رفتار و وجود خود، درخواهد یافت، هر چند پاداش های تخلف ناپذیر آخرتی نیز محفوظ است.