در معنویت اسلام بنیان، خلقت، هستی، انسانیت و ابدیت نه یک رنج بلکه یک لطف و ارزش است(احزاب،72 / نحل،78/ مائده،105/ بقره، 261). اگر خداوند زندگی ابدى را لطف نكند؛ مثل باغبانى است كه درخت ثمرده خود كاشته را، ریشه كن كند. اگر خدا مردم را در قیامت زنده نكند، خلقت بیهوده ای كرده است. مهربانی خدا، مانع آزار و اذيت است و هر چه مىكند، از سر لطف و محبّت است، نه از سر انتقام؛ حتى اگر ظاهرى سخت و دردآور داشته باشد چون هدف، بازگرداندن آدمی و سود رساندن به اوست. چنين تصوّرى از رفتار خداوند، فضايى لطيف و با نشاط ميان انسان و خداوند به وجود مىآورد. وجود(برتریِ بودن بر نبودن) و حق انتخابی که به انسان داده است، هم لطف خداست.