در شبی از شب‌ها سعید بن مسیب وارد مسجدالنبی شد و شنید، شخصی مشغول خواندن نماز است و با صدائی بسیار زیبا و بلند نماز می‌خواند پس به غلام خود گفت:
نزد این نمازگزار برو و به او بگو آهسته نماز بخواند! غلام گفت: مسجد متعلّق به ما نیست و این شخص هم سهمی از آن دارد! سعید بن مسیب خودش با صدای بلند گفت:
ای نمازگزار، اگر در نمازت خدا را قصد كرده‌ای، صدایت را آهسته كن و اگر برای مردم نماز می‌خوانی آن‌ها نفعی برای تو ندارند. پس نمازگزار بقیه نماز را آهسته بجای آورد و سلام داد. كفش‌هایش را برداشت و رفت. چون از مسجد خارج شد دیدند عمربن عبدالعزیز است كه در آن ایام امیر و حاكم مدینه بود.[1]
امام علی «علیه‌السلام» می‌فرماید:
«اخلاص، ملاك و معیار عبادت است.»[2]
..........................
پی نوشت‌ها:
[1]. محجة البیضاء ج: 2 ص: 230
[2]. «الاخلاصُ مِلاكُ العِبادَةِ.» [غررالحكم، ح 859]
