متأسفانه بعضاً مشاهده می‌شود که برخی در لباس مبلغ دین و به اسم از فرصت جهالت مردم استفاده می‌کنند تا به مقاصد دنیوی خود برسند درحالی‌که معصومین (علیهم‌السلام) در پیشبرد اهداف خود هرگز چنین نمی‌کردند و دائماً در حال زدودن جهالت مردم بودند و حق را به‌وسیله حق گسترش می‌دادند.
به‌عنوان‌مثال در روزی که ابراهیم فرزند هجده‌ماهه حضرت رسول‌الله (صلیالله علیه و آله) از دنیا رفت و حضرت اندوهگین و عزادار بودند، خورشید گرفت و مسلمانان خیال کردند که خورشیدگرفتگی به خاطر هماهنگی عالم بالا و عالم پایین است و خورشید به دلیل مرگ فرزند پیامبر خدا (صلیالله علیه و آله) کسوف کرده است. درنتیجه، این حادثه سبب می‌شد که عقیده و ایمان مردم به پیامبر (صلیالله علیه و آله) بیشتر شود، ولی حضرت از جهالت مردم برای هدایت آن‌ها و به نفع اسلام استفاده نکرد و به ارشاد آن‌ها پرداخت ازاین‌رو منبر رفت و پس از حمد و ثنای خدا فرمود:
«أَیهَا النَّاسُ، إِنَّ الشَّمسَ والقَمَرَ آیتَانِ مِن آیاتِ اللهِ، یجرِیانِ بِأَمرِهِ، مُطِیعَانِ لَهُ، لاینکَسِفَانِ لِمَوتِ اَحَدٍ وَ لا لِحَیاتِهِ، فَإِذَا انکَسَفَا أَو أَحَدُهُمَا صَلُّوا»[1]
[1]. الکافي, ج 3, ص 208.
