کمک مؤمنانه و مسئولیت ما
یکی از مسئولیتهای ما که جزء کار فرهنگی محسوب میشود رسیدگی به محرومین هست. ما به لحاظ دینی وظیفه داریم به اوضاع مردم برسیم. هر کسی دور و بر خود و در محله خود را بررسی کند. آیا ما مسئول نیستیم وقتی در شهری زندگی می‌کنیم که محرومیت‌های باورنکردنی دارد؟ که اگر کمک کنیم - به تعبیر روایات - پیغمبر از همه خوشحال‌تر میشود.یک مثال این موضوع: علی بن یقطین عزیزکرده‌ی امام کاظم (ع) است، در حدی که حضرت به او می فرمایند "علی! من این سفر حج اخیر که رفتم، فقط به یاد تو بودم و تو را دعا کردم." این قدر این فرد عزیز بوده!یک بار فردی به نام ابراهیم جمال پیش او می‌رود در حالی که علی بن یقطین درگیر کاری بوده و کار او را راه نمی‌اندازد. سری بعد که علی نزد امام کاظم (ع) می‌رود، امام او را راه نمی‌دهند! می‌پرسد برای چه؟ حضرت می‌گویند چرا کار ابراهیم را راه نیانداختی؟! از حضرت معذرت‌خواهی کردند. حضرت می‌فرمایند این‌را به ابراهیم بگو. می‌رود به کوفه، در خانه ابراهیم را می‌زند، او را بیرون می‌کشد و عذرخواهی کرد. بعد اصرار می‌کند که من صورتم را می‌گذارم، پایت را روی صورت من بگذار و بگو "غفر الله لک". دقت کنیم این فرد وزیر بوده و این درخواست را داشته! ابراهیم هم به اصرار علی، این کار را می‌کند و او نزد حضرت برمیگردد و امام بعد آن، مجدد تحویلش می‌گیرند.
دقت داشته باشیم فقط بحث معرفتی و دعا، مطلوب دینی نیست. باید به رسیدگی به خلق خدا توجه داشته باشیم.
