روزی ابوحنیفه با امام صادق (علیه السلام) بر سر سفره بودند؛ هنگامی که غذا خوردن امام صادق علیه السلام تمام شد فرمودند: «سپاس مخصوص خدای جهانیان است... خدایا این طعام از جانب تو و پیامبر (صلی الله علیه و آله) تو برای ما آمده».
ابوحنیفه اعتراض کرد: «ای اباعبدالله (کنیه امام صادق علیه السلام)! آیا برای خدا شریک قائل شدی؟».
امام فرمودند: «وای بر تو! همانا خداوند در کتاب خود در آیه ۷۴ سوره توبه فرموده است: «وهرگز درصدد انتقام برنیامدند مگر بعد از آنکه خدا و رسولش ایشان را از فضل خود بی نیاز کردند» ،
یا در آیه ۵۹ سوره توبه نخوانده ای: «اگر ایشان به آن چه که خدا و فرستاده او عطا کردند راضی شوند و بگویند تکیه گاه ما خداست، خداوند و فرستاده اش به ما از فضل الهی می دهند».
پس ابوحنیفه گفت: «گویا من این دو آیه را از کتاب خدا نخوانده ام و نشنیده ام جز همین الآن».
امام فرمود: «بلکه تو آن دو آیه را خوانده ای ولی خداوند درباره تو و امثال تو نازل فرموده است:
«آیا بر دلهایشان قفلی زده شده؟»
یا (اعمال ایشان بر دلهایشان زنگار زده)».
ذَکَرُوا أَنَّ أَبَا حَنِیفَةَ أَکَلَ طَعَاماً مَعَ الْإِمَامِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فَلَمَّا رَفَعَ الصَّادِقُ ع یَدَهُ مِنْ أَکْلِهِ قَالَ الحَمدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ اللَّهُمَّ : "هَذَا مِنْکَ وَ مِنْ رَسُولِکَ" ص فَقَالَ أَبُو حَنِیفَةَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَ جَعَلْتَ مَعَ اللَّهِ شَرِیکاً فَقَالَ لَهُ وَیْلَکَ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى یَقُولُ فِی کِتَابِهِ "وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ" وَ یَقُولُ فِی مَوْضِعٍ آخَرَ "وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ" فَقَالَ أَبُو حَنِیفَةَ وَ اللَّهِ لَکَأَنِّی مَا قَرَأْتُهُمَا قَطُّ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ وَ لَا سَمِعْتُهُمَا إِلَّا فِی هَذَا الْوَقْتِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع بَلَى قَدْ قَرَأْتَهُمَا وَ سَمِعْتَهُمَا وَ لَکِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَنْزَلَ فِیکَ وَ فِی أَشْبَاهِکَ أَمْ عَلى قُلُوبٍ أَقْفالُها وَ قَالَ کَلَّا بَلْ رانَ عَلى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُون. کنز الفوائد، طبع دارالأضواء، جلد ۲، صفحه ۳۶-۳۷
