گاهی در جامعه شبهاتی مطرح می شود که اگر چه پاسخ ساده ای دارد ولی بی توجهی به جواب، می تواند شبهه را تا اعماق باورهای دینی جوانان پر و بال دهد و درخت اعتقادشان را از ریشه درآورد.
یکی از همین شبهات، مساله مهدویت در قرآن است. برخی از مخالفان می گویند اگر مهدویت آن چنان که شیعه ادعاء می کند، مهم و موثر است، چرا قرآن کریم اشاره ای به آن نکرده است؟
ان شاء الله ما در چند پست، این موضوع را بررسی خواهیم کرد:
در آیات قرآن کریم، موارد گوناگونی داریم که به انحاء مختلف به مهدویت مربوط می شوند. یکی از آنها، این آیه شریفه است:
(وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ)؛ «و به يقين، در زَبُور بعد از آگاه كننده (= تورات) نوشتيم كه «بندگان شايستهام، آن زمين را به ارث خواهند برد». (انبياء / 105)
ذیل آیه شریف، حدیثی از امام باقر علیه السلام هست که می فرماید: «الکتب کلّها ذکر وان الارض يرثها عبادي الصالحون قال: القائم واصحابه» همه کتاب‌هاي آسماني مصداق ذکر هستند و مقصود از آيه فوق امام عصر7 و ياران آن حضرت هستند.
منبع: مجمع البيان، ج 4، ص 66 و منهاج الصادقين، ج 6، ص 125 و منتخب الاثر، ص 159 و البحار، ج 9، ص 126.
جالب اینجاست که جناب آلوسی مفسر بزرگ اهل سنت در تفسیر روح المعانی، پس از بحثی پیرامون مدلول این آیه، به نتیجه ای شبیه بالا می رسد. (رجوع شود به روح المعاني، ج 17، ص 95.)
