مولای غریبم، حسین جان!
وَلِلْحَقِّ ناصِراً، وَعِنْدَ الْبَلاءِ صابِراً، وَلِلدّینِ کالِئاً، وَعَنْ حَوْزَتِهِ مُرامِیاً.
وتو یاری‌گر حق بودى، و بر بلا و مصیبت شکیبا. براى دین نگهبان بودی، و از کیان شریعت مدافع.
مولای غریبم، حسین جان!
چه سری در نامت نهفته؛ نمی‌دانم...
همین که در خاطرم تجلی می‌کنی؛ شُسته می‌شود همه آلامم...
مولای عزیزم!
خون پاک تو بر زمین کربلا ریخت تا حقِ به‌محاق‌رفته، را احیا کند و پرده تزویر و ریا، از چهره دین برکَند...
و من امروز از خویش می‌پرسم؛
آیا زیستم حسینی و مرامم مهدی‌پسند است؟! یا فیس‌بوک و توئیتر و تلگرام مشی زندگی‌ام شده‌اند؟!
در دفاع از دین و حریم ولایت، حسین‌وار و زینب‌گونه‌ام؟!
یا کوفی‌صفت، لاف دین می‌زنم و مدافع بودنم، فراتر از لقلقهٔ زبان نیست؟!
برای امام حیّ و غائبم، چگونه‌ام؟!
سرباز یا سربار؟!
