این‌که انسان مؤمن در زندگى دنیوى از خود میراثى به جاى بگذارد که مایه‌ی فخر بشریت باشد و خدمتی به انسانیت عرضه بدارد، بسیار ارزشمند است؛ پس بنابراین اگر انسان تمام تلاش خود را برای تحقق نمودن چنین امری به کار گیرد، قابل ملامت نیست؛ چرا که آن‌قدر چنین امری که منجر به پرورش یک انسان که انسانیت در او نمود هویدایی پیدا کند، ارزشمند و مورد احترام انسان بلکه موجود برتر جهان هستی(خدا) است که هزینه شدن تمام توان برای تحقق چنین انسانی را پوچ و نا‌به‌جا نمی‌شمارد.
فرزند آوری هر چند که فروان باشد برای تحقق چنین انسانی که میراث‌دار انسانیت باشد، قابل ستایش است؛ از همین سو است که در آثار اسلامی بر فرزند آورى براى ایجاد چنین انسان یا انسان‌هایی تأکید شده است.
قال الصادق علیه‌السلام: میراث الله من عبده المؤمن ولدٌ صالح یستغفر له (١): میراث خدا از بنده‌ی مؤمن خود، فرزند نیکو کردارى است که براى او از خداى سبحان درخواست بخشش کند.
انسان دین‌دار برای تحقق انسانی که میراث دار انسانیت است؛ فرزند آوری را برای اقتصاد، کنار نمی‌گذارد؛ چرا که چنین چیزی حاکم شدن اقتصاد بر انسان و حتی انسانیت که صحیح نیست.
پی‌نوشت:
۱) مکارم الأخلاق، شیخ طبرسی، جلد ۱، صفحه‌ی ۴۷۱، حدیث ۱۶۱۰
