نقد افكار وهّابيّت در حوزه توسل
الف: توسّل به پيامبران ريشه قرآنى دارد
ب. اثبات توسل به پيامبر صلى الله عليه و آله در زمان حيات وپس از آن: «محمود سعيد ممدوح» از علماى بزرگ اردن پس از نقل اقوال علماى اهل سنّت مبنى بر جواز توسل مى گويد: اين آيه شريفه «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّـلَمُوآا أَنفُسَهُمْ جَآءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا » كه به گنه كاران دستور داده است تا براى بخشش گناهان خود رسول اكرم صلى الله عليه و آله را واسطه و شفيع قرار دهند شامل دوران حيات پيامبر و دوران پس از مرگ را نيز شامل مى شود و اگر كسى بخواهد آن را محدود به دوران حيات حضرت قرار دهد، اشتباه كرده و به بى راهه رفته است، چون هرگاه فعلى بعد از حروف شرط قرار گرفت معناى عموم را مى رساند و از بهترين حالات فهم كلى و عموم از يك عبارت است، هم چنانكه در صفحه 22 كتاب ارشاد الفحول، به اين مطلب اشاره شده است. استاد بزرگوار ما علاّمه و محقّق «سيّد عبد اللّه صدّيق غمارى» مى نويسد: اين آيه عموميّت دارد و شامل حيات و پس از مرگ مى شود و اختصاص آن به يكى از اين دو حالت، دليل مى خواهد كه آن هم موجود نيست. تفسير كنندگان آيات قرآن و شارحان اين كتاب مقدّس هم از اين آيه معناى عموم را فهميده اند؛ زيرا همه مفسّران، داستان مشهور آمدن اعرابى را كنار قبر پيامبر به نقل از «عتبى»، ذيل همين آيه آورده اند. ابن كثير دمشقى در تفسير خود نوشته است: جمعى از بزرگان همانند شيخ ابونصر صبّاغ در كتابش اين قضيه مشهور را از عتبى نقل كرده اند كه گفته است: در كنار قبر پيامبر اكرم [ صلى الله عليه و آله ] نشسته بودم كه اعرابى وارد شد و گفت: السلام عليك يا رسول اللّه...(۲).
(۲) رفع المنارة في تخريج أحادث التوسّل والزيارة، ص 57. ادامه دارد... facenama.com/shie_vaghei
